Prolog

#28 październik, 2014

Niegdyś spróchniała kamienica, z której tynki sypały się przy najmniejszym podmuchu wiatru, teraz odrestaurowany budynek, pokaźnych rozmiarów. Parę lat temu ukończono jego remont - ocieplenie, nowe okna, dach, ogród. Mimo to nadal nie zachęcał swoim wyglądem. Przechodnie omijali szerokim łukiem wysoką, metalową bramę, mimo że odległość od furtki do drzwi wejściowych wynosiła mniej więcej sto metrów.
W sytuacji, jak ta, która ma właśnie miejsce, ludzie przechodzą na drugą stronę ulicy.
- Zostawcie mnie! - Wysoka, chuda blondynka próbuje wyrwać się z żelaznego uścisku mężczyzny pchającego ją w kierunku furtki. Nie poddaje się mimo niepowodzeń i białego kaftana przykleszczającego jej ręce do ciała.
Zaraz jednak zostaje przepchnięta przez furtkę, którą uprzednio uchylił drugi mężczyzna, wyglądający na niewiele starszego od dziewczyny.
Blondynka rzuca się z całych sił, ubywających jednak coraz szybciej. Jej potargane, zaniedbane włosy, ze sporymi już odrostami, są w totalnym nieładzie - rozwalony kucyk jest splątany, połowa pasm zwisa luźno na twarzy wykrzywionej w grymasie gniewu i szaleństwa.
Mężczyźni prowadzą ją jednak nieubłaganie w kierunku ciężkich, drewnianych drzwi wejściowych, również odnowionych w czasie remontu.
Kilka krzyków później, z zapewne trochę gorszym słuchem, mężczyźni stoją przy domofonie - starszy praktycznie bez żadnej emocji wypisanej na twarzy, a młodszy z lekkim przerażeniem i ulgą w oczach. Dziewczyna nie przestaje się rzucać, ale jest już sporo słabsza.
- Tak, słucham? - Głos z domofonu nie należy do najprzyjemniejszych. Sekretarka skrzeczy jak czarownica z kreskówek.
- Mamy tę młodą - mówi starszy mężczyzna, poprawiając uchwyt, w którym wije się blondynka.
- Nazwisko? - Beznamiętny ton kobiety doprowadza dziewczynę do furii.
- Pieprz się! - krzyczy prosto do domofonu. - Ty i cały ten zasrany burdel!
- Nazwisko? - pyta ponownie sekretarka, nieporuszona nagłym wybuchem. W końcu nie pracuje tutaj od dzisiaj.
Dziewczyna fuka pod nosem. Z jej zaczerwienionych oczu powoli zaczynają płynąć łzy.
- Lynch - odzywa się prędko młody brunet, najwyraźniej chcąc jak najszybciej pozbyć się blondynki. - Rydel Lynch.
Rozlega się buczenie domofonu, mężczyzna naciska na klamkę.
Dziewczynie udaje się jeszcze zerknąć na blaszaną, czerwoną tabliczkę przykręconą do drzwi. Biały napis wydaje się z niej drwić po raz kolejny.

"CENTRUM PSYCHIATRII I UZALEŻNIEŃ, LOS ANGELES"

Z tej strony Sparrow. Może Wam znana, może nie.

Witam Was na blogu, którego zamysł powstał pod wpływem "rosskmin®". Wiecie, takie typowe "co by było, gdyby...?". Po paru dniach doszło do mnie, że to będzie pewnego rodzaju rewolucja w opowiadaniach o R5, napalałam się na strasznie, ale miałam wtedy jeszcze swojego bloga o A&A, więc czasu mało, a mózg zajęty tamtym story.

Ale gdy przeczytałam pierwszy/e rozdział/y bloga Raffy, zrozumiałam, że chyba czas na kooperację.

Na moje szczęście Martyna przystała na propozycję. Tak właśnie zaczęła się nasza znajomość. C:

Blog. Jeśli chodzi o to opowiadanie, to od samego zamysłu miałam nadzieję na jego oryginalność. I takie będzie.

Ale nie chcemy tu wprowadzać atmosfery rodem z grobu Tutenchamona.

To opowiadanie składa się z mojego pomysłu, idei Raffy oraz naszych stylów literackich, tworzących według nas spójną całość.

Do pierwszego rozdziału,

Sparrow.

To już Sylwester? Tak szybko minęło. Lipcu, wróć.

Raffy z tej strony. Nie musicie mnie znać, bez obaw. Ja znam Was wszystkich. Wszystkich. *mina pedofila się kłania*

Jak powyżej... Takie "kjut" story naszej znajomości i bloga, czyż nie? C: 

Chciałabym dodać tylko jeszcze jedną rzecz do tego, co napisała Ania odnośnie oryginalności bloga:

To nie będzie lekkie opowiadanie. Nie mówię, że jest jakieś bardzo filozoficzne, ale na pewno bardzo prawdziwe i realistyczne - tak przynajmniej starałyśmy się wszystko przedstawić. Także odsyłamy z kwitkiem każdego, kto jest tutaj z nadzieją na pośmianie się albo przeczytanie czegoś prostego. W takim wypadku zapraszamy do zakładki z Dialogówkami®. 

Z mojej strony wszystko.

Do napisania za tydzień,

Raffy.

A teraz coś od Spaffy.

Cześć, Niepi! *machamy ci* Nadal jesteś, dziecko, gotowa na czouga? c:

Ciekawostka, Prolog: Napisany dokładnie 15. lipca pod przychodnią lekarską na telefonie. Nie poprawiany prawie w ogóle, jedyną zmianą była literówka i "odzywa się" zamiast chyba "mówi".