2. ''I'd let you go but something's taking the wheel.''

Informacja:  

Ze względu na poruszenie wśród czytelników i sugerowanie, że kłamiemy, przypominamy: rozdział pierwszy i drugi są jedynymi spośród pierwszych trzynastu, gdzie pojawia się Laura. Raura (mając na myśli scenki z nimi i ich wątek ogólnie) nie odgrywa tu roli pierwszoplanowej, więc zarówno fanów, jak i anty-fanów prosimy o ogarnięcie tyłków. Prosimy też o niesugerowanie się treścią/obecnością Raury - wszystko rozwiąże się później.

~10~

Riker

# 23/24 września, Toronto.

Hotel .

Podmuch zimnego, nocnego powietrza rozprasza siwy dym unoszący się znad papierosa. Strzepuję popiół poza balkon i opieram o niego łokcie.
Miasto, jak każde inne, jest piękne nocą. Dlaczego miasta są piękne akurat nocą? Może dlatego, że wtedy mrok wydaje się przykrywać całe zło tego świata, a świetlne punkty nadają mu charakteru przyjaznego dla podświadomości. Ciemność spowija zakamarki, w których zataczają się kolejni pijacy, okna, za którymi jedni śpią, inni oglądają mecz, a jeszcze inni być może właśnie oddają się sobie w całości.
Tak, zdecydowanie jest to główna przyczyna.
Kolejny koncert w trasie zakończony bez zbędnych komplikacji. Parę razy zapomnieliśmy tekstu, ale to normalne i można to wpisać w tradycję, w szczególności jeśli mówimy o Rossie. Na szczęście reżyserowie Disney'a nie podjęli się drugiej części "Teen Beach Movie", więc miał trochę spokoju. O ile spokojem można nazwać wywiady i spotkania, niemal co tydzień przez całe wakacje. Lipiec i sierpień minęły nam trochę na odpoczynku, trochę na próbach, trochę na tweetowaniu z fanami, a trochę na odwiedzinach w stacjach radiowych i prasach.
Papieros gaśnie, wyrzucam go na ulicę. Próbuję śledzić wzrokiem jego lot, ale nie mam ze sobą okularów, więc zaraz rozmazuje się razem ze światłem latarni.
Przeczesuję dłonią świeżo umyte włosy i poprawiam bokserki. Czuję nieprzyjemny posmak w ustach, nie mogę zdzierżyć zapachu fajek. Ale dzisiejszej nocy czułem potrzebę kupienia Marlboro i zapalenia chociaż jednego. Nigdy tak naprawdę nie paliłem, kiedyś miałem taki okres, chyba z dwa miesiące, ale jakoś nie mogłem się przyzwyczaić. Został mi jednak jakiś nawyk, bo czasem idę do monopolowego po jednego papierosa lub całą paczkę, jeśli nie sprzedają na sztuki, i palę. Jakby razem z tytoniem miał się ze mnie wypalać stres, a wydychany dym ulatywał razem ze zmartwieniami.
Gdy ściągam koszulkę z zamiarem ułożenia się do spania, słyszę pukanie.
- Proszę? – Siadam na brzegu łóżka i rzucam podkoszulek na walizkę.
- Jestem! – Do pokoju wpada Ellington, jak zwykle ucieszony z byle czego.
- Po co pukasz, przecież to też twój pokój? – dziwię się, obserwując, jak Ratliff zrzuca z siebie bluzę.
- No niby tak, ale nie wiadomo, co ty tutaj robisz, gdy nas nie ma. – Ell porusza brwiami w górę i w dół, po czym zaczyna przekopywać własne bagaże.
Kręcę głową i przyglądam się poczynaniom przyjaciela.
- Masz jeszcze te gumy owocowe? – pytam.
Patrzy na mnie zza jaskrawo zielonych spodni od dresu z jakimiś wzorkami.
- Które? Cytrynowe, malinowe, truskawkowe, kiwi…
- Obojętnie – śmieję się i przyglądam dokładniej, o ile pozwala mi na to wzrok. - Czy to są banany? Można mieć banany na piżamie?
- Co? W ogóle nie szanujesz gum owocowych – fuka Rat i sięga do kieszeni plecaka leżącego na krześle. - Tak, to są banany. Śmiem twierdzić, że nie masz nic do bananów, prawda?
Pomimo jego zmrużonych oczu nie potrafię się nie sprzeciwić.
- Od dzieciństwa nie znoszę bananów.
Mord w jego wzroku pogłębia się gwałtownie.
- A ja nie znoszę twojego traktowania rzeczy materialnych, które mają wpływ na mój stan emocjonalny! - podnosi głos. - Piżama to najwspanialsza rzecz na świecie, więc jeżeli chcę mieć na swoich dresach banany, to będę je miał! A ty, kmiocie, jak sprzeciwisz się raz jeszcze, to samodzielnie wyhaftujesz mi je na koszulce do kompletu - warczy na koniec i uspokaja przyspieszony od emocji oddech.
Moja wina, że kiedy w dzieciństwie byłem chory, jedyne, co mogłem jeść, to te żółte papki? Przez bite dwa tygodnie, dzień w dzień.
- To jak z tymi gumami? - zatrzymuję go wołaniem, kiedy widzę, że kieruje się do toalety. Lepszy humor wraca mu z miejsca.
- Jakie?
- Truskawkowe – ryzykuję.
- Nie kłam, wiem, że pragniesz pomarańczy. – Ell rzuca mi paczkę gum i z piżamą w ręku rusza do hotelowej łazienki. – Ja to wiem, że ty pragniesz pomarańczy… - nuci jeszcze jakiś free i zamyka za sobą drzwi. Gdy chcę położyć się na łóżku, otwierają się one jeszcze raz, a Ratliff wystawia przez nie głowę. – Pomarańcze! – I ponownie znika w toalecie.
Uśmiecham się sam do siebie i rozrywam opakowanie.

Ross

#23/24 września, Toronto.

Hotel.

Niechętnie przerywam strumień ciepłej wody i przeczesuję mokre włosy palcami. Rozsuwam drzwi prysznica i sięgam po ręcznik. Zimne powietrze muska moją skórę, jeszcze rozgrzaną po kąpieli, aż przechodzą mnie ciarki. Owijam się materiałem w pasie i lekko się zataczam, wciąż czując wpływ małego spotkania z Rocky’m. Przed oczami widzę jeszcze parę kolorowych plamek, obraz jest lekko zamazany, ale ja wciąż się uśmiecham.
Patrzę na siebie w zaparowanym lustrze. Oczywiście, że jestem przystojny. Mógłbym mieć każdą, ale każda nie może mieć mnie. Ja chcę tej jedynej, tej, która zmieni mój świat, która zawładnie moim umysłem bardziej, niż narkotyk, która sprawi, że będę mógł się śmiać cały dzień, nie myśląc o niczym innym, tylko o niej.
Kreślę nierówno swoje imię na szkle i wychodzę z pomieszczenia. Pukanie do drzwi.
Wzdycham, robię parę kroków w ich stronę i naciskam klamkę.
- Groszki z serem i jednorożec na wynos? – Sam nie wiem, co mówię.
W wejściu stoi Laura, na jej policzkach wykwitają rumieńce.
- Jednorożec? – pyta, spoglądając na mnie spod pomalowanych niebieskim tuszem rzęs.
Wygląda słodko, gdy się rumieni. Pragnienie jej ciała pojawia się w ciągu sekundy.
- Wejdziesz? – Zapraszam ją gestem, a dziewczyna z lekkim ociąganiem stawia parę kroków. Zamykam za nią drzwi, poprawiając ręcznik, który jakoś sam zaczął spadać…
- Ross, możemy pogadać? – Laura odwraca się w moją stronę.
I chociaż próbuje to ukryć za włosami, a ja sam obraz przed oczami nadal mam lekko zamazany, widzę jej spojrzenie wędrujące po moim ciele.
- Jasne. – Uśmiecham się i podchodzę bliżej, aż czuję jej delikatny zapach. Zawsze nuta lawendy i subtelna słodycz. Pociągam nosem nad jej obojczykiem.
- Ross… - mruczy, gdy obejmuję ją ręką w talii.
- Wiem, że tego chcesz. – Przyciągam ją do siebie i stykam z nią nosami. Widzę uległość w jej oczach, czuję rosnące podniecenie. – Potem pogadamy.

Wiem też, że się nie sprzeciwi.
Nie sprzeciwiała się od samego początku.

- Ross?
Opuszczam ręce i podnoszę głowę. W drzwiach przebieralni na planie „Austina&Ally” stoi Laura.
- Czego? – burczę, z powrotem chowając twarz w dłonie.
Jestem wykończony. Połowa sezonu nagrana, druga jeszcze przed nami. Do tego próby zespołu, wywiady do radiostacji i gazet, wiecznie czepiające się ClevverTV i wciąż czekam na decyzję w sprawie kontynuacji „Teen Beach Movie”. Jest już po dwudziestej pierwszej, za niecałą godzinę przyjedzie po mnie Riker.
- Dobrze się czujesz? – Laura siada obok mnie na kanapie, jak zwykle z pewnym dystansem. Zawsze tak robi, gdy jesteśmy sami, jakby się mnie bała.
- Nie. Umieram powoli i boleśnie – mówię, opierając brodę o nadgarstki. Wlepiam wzrok w zamknięte już drzwi.
- Rozumiem.
Nie, wcale, że nie rozumiesz.
Nie wiem, dlaczego, ale jej odpowiedź mnie wkurza. Łapię ją za przedramię, czuję gniew. Skrywane emocje biorą górę, zaciskam palce na jej skórze.
- Nie rozumiesz – syczę.
Widzę lekki strach w jej oczach i coś jeszcze, czego nie chce mi się interpretować. W tej chwili muszę się wyżyć. Odwracam się w jej stronę, nasze twarze dzielą milimetry.
Myślę, że się rozumiemy.
Nasze usta stykają się w ułamku sekundy, nie ma czasu na delikatność. Wręcz przygniatam ją do kanapy, sam zawieszając się na łokciach nad jej ciałem. Marano leży spokojnie jedynie przez moment. Jej ręce zaraz wędrują pod moją koszulkę, a kolanem ociera się o moje krocze.
Jęczę przeciągle i gryzę ją w wargę. Schodzę z pocałunkami na jej odkryty przez koszulkę na ramiączkach dekolt, po drodze zostawiając malinkę na jej szyi. Mruczenie dziewczyny jedynie mnie napędza, moje dłonie same odnajdują zapięcie w jej spodenkach.
Nie wiem, czy oderwałem, czy odpiąłem guzik, ale faktem jest, że w końcu zsuwam z niej dolną część odzieży. W tym samym czasie Laura odpina mój pasek, idzie jej to zadziwiająco sprawnie. Pomagam jej z zamkiem i pozbywam się dżinsów, a potem koszulki – zarówno swojej, jak i jej.
- Przekręciłaś zamek? – sapię nad jej uchem, szukając klamerki w jej staniku.
- Nie.
Laura wysuwa się spode mnie szybko i na palcach biegnie do drzwi, a ja siadam nabuzowany. Nie przypominam sobie, żeby ściągała buty, ale nie obchodzi mnie to. Bardziej zadowala mnie przedstawienie, które wystawia w drodze powrotnej do kanapy, kiedy to rozpina biustonosz już sama.
Gdy w końcu ląduje okrakiem na moich kolanach, pojmuję, co się dzieje. Że sytuacja zmieniła się w przeciągu małej chwili. I jeśli chcę to zatrzymać, to teraz.
Ale nie chcę.
Całuję ją kolejny raz, jej usta smakują truskawkową pomadką, której zawsze używa. Jedną ręką krążę wokół jej piersi, a drugą masuję wewnętrzną stronę jej nagiego uda, w końcu docierając do jego końca. Marano jęczy cicho, jej oddech miesza się z moim, a ja czuję, że muszę to w końcu zrobić, bo wybuchnę.
Zrywam z niej ostatnią część bielizny i podnoszę się razem z nią. Rzucam jej majtki na ziemię i zsuwam z siebie bokserki. Niespodziewanie dziewczyna schyla się w stronę kanapy i opiera się dłońmi o jej oparcie, tak, że staje do mnie tyłem schylona pod kątem niemal prostym.
O nic nie pytam, nie próbuję zapanować nad emocjami. Wiem, że robię źle. Wiem, że będę tego żałował. Wiem, że to się na mnie odbije.
I gdy w końcu pochopnie, gwałtownie i szybko w nią wchodzę, czuję, że to pewnie nie ostatni raz.

Najlepiej jest nas w tym momencie obrzucić błotem za Raurę. Zluzujcie bokserki, bo właśnie tyle Laury zobaczycie przez najbliższe kilkanaście rozdziałów. Ania zawsze miła, ta. "Beznadzieja" - nie żeby coś, ale to było bezpodstawne, a przynajmniej źle dobrane określenie do rozdziału pierwszego.

Obiecałyśmy wam historię inną niż reszta i tak będzie. Raura w dwóch rozdziałach nie powinna was zniechęcić. Skopiujcie rozdział, wklejcie do Worda, pokasujcie słowo "Laura" i "Marano" i gotowe. Matko święta, problem życiowy. Niepi, pozwól, że zacytuję.

"Raura. Gimby się buntują. Ania chce wykastrowac gimbazę.

Hy. Jasne. Już myślą, że będzie wszystko w stylu: R2 - "Kocham Lau, jestem z nią szczęśliwy", R10 - "Zdradziła mnie głupia szmata" R25 - "O jejku, będziemy mieli dziecko"

Yhy. Yhy. Tak, tak, z pewnością.

Czoug nie ma prawa być tak banalny, ludzie. Zresztą żaden dobry blog chyba by taki nie był."

Tak właśnie. Obiecałyśmy coś i tego dotrzymamy. Raff wypowie się szerzej :')

Inna sprawa - dziękuję za komentarze i wyświetlenia. Wygląda na to, że nie jesteśmy takie złe c":

Aha. Dialogówki. Dialoguffki to nasz wytwór. I nawet nie wiecie, jak bardzo drażni widok propozycji pisania ich pomiędzy jakimiś osobami, co często widzę na Asku. My wiemy, jakie to fajne zajęcie, ale proszę - jeśli macie już to pisać, to sobie piszcie, ale naprawdę nie chcemy widzieć  o p u b l i k o w a n e j  dialogówki w internecie. Ewentualnie możecie, jeśli wspomnicie o tym, że to jest dziecię Spaffy. My nie kopiujemy pomysłów innych, wiec nie życzymy sobie kopiowania naszych, tak naprawdę, wynalazków.

Okay, rozpisałam się. Do R3 za dziesięć dni, kochani,

Sparrow.

Hay wszystkim, Raff z tej strony.

Dzisiaj może i notka będzie dłuższa od rozdziału, ale kilka rzeczy trzeba ogarnąć i Wam wytłumaczyć.

Ja rozumiem upodobania różnych osób. I rozumiem też, że komentarze są dla Was pełną dowolnością, możecie wyrażać swoją opinię jak tylko wam się podoba. Ale, do cholery jasnej, prosimy o trochę szacunku. Rozdział pierwszy wzbudził trochę kontrowersji, ponieważ pojawiła się w nim Laura i to na dodatek w mocnym tego słowa znaczeniu. Powiedziałyśmy jasno na początku - to nie jest blog o Raurze, a o całym R5, ale zaznaczyłyśmy, że pojawi się w rozdziałach. I teraz zaznaczamy, że jej osoba nie pojawi się od tego momentu przez najbliższe... trzynaście rozdziałów? Chyba tak. I jeśli kogoś to zadowala, a może smuci, to proszę bardzo. Powiedzcie to w komentarzu.

Ale nie porównujcie Laury do jakości rozdziału, bo mogłybyśmy wstawić scenkę Rossa z jednookim menelem, a rozdział i tak nie straciłby na wartości gramatycznej i fabularnej.

Ewentualnie na estetyce i prawdziwości treści. Ale sh.

Druga sprawa, już mniej ważna. Yhh, wkurzyłam się.

Na samej górze, zaraz pod tytułem jest numerek i będzie on pod każdym następnym rozdziałem. Jest to liczba odnosząca się do piosenki w playliście na górze bloga, z której wzięłyśmy cytat. I tak, wszystkie cytaty z tytułów są autorstwa R5. Tak jakoś wyszło.

Oddychamy, Raff. Oddychamy.

To już chyba wszystko, co mogłam dodać, bo Ania resztę napisała. Ach, te notki długości Biblii. 

Ja się już z Wami żegnam i mam nadzieję, że tym razem nie dowalicie nam rewolucją w komentarzach. Nam się tylko zrobiło przykro i zdenerwowałyśmy się. Tyle.

Zostawiam Was z Anulką, w sytuacji kryzysowej ona będzie interweniować przez najbliższy tydzień, bo ja właśnie dzisiaj wyjeżdżam na obóz z klubem. Zakłam, że kiedy to czytacie, ja siedzę w autokarze do Międzyzdrojów. Wrócę chudsza o siedem kilo, mówię Wam. Taki mi wycisk dadzą trzy treningi w ciągu dnia i siłownia. 

Do napisania, do rozdziału trzeciego,

Raffy.