5. ''Sometimes things just fall apart.''

~ 3 ~

 Riker

#28 września, Lowell.

Klub.

- …a oni sobie party w kiblu urządzają. Co za debile, no ja nie mogę… Rydel? – Odwracam głowę w poszukiwaniu siostry, której stukot koturnów powinien teraz rozchodzić się za moimi plecami. – Rydel, do cholery, czy ty…?

I wtedy ją dostrzegam. Leży na ziemi w miejscu, gdzie przed chwilą widziałem ją stojącą i wydaje się nawet nie oddychać. Zawieszony między drzwiami toalety, z których dochodzą coraz głośniejsze krzyki, a nieprzytomną siostrą nie bardzo wiem, co robić.

Mamo, tato?

Szlag. Podbiegam do Delly i przyklękam obok jej głowy.

- Del? Delly? – Klepię ją po policzku, jednak jej powieki ani drgną. Pochylam się niżej i przystawiam ucho do jej nosa. Oddech słaby i nikły, ale jest. Sprawdzam tętno. To samo.

Przeciągłe wycie z toalety zwraca moją uwagę. Co wyście narobili?

Coraz bardziej trzęsącymi się rękoma wyciągam z kieszeni telefon i próbuję odblokować klawiaturę. Hasło nagle samo wyleciało mi z głowy, ale po kilku pomyłkach zostaje zaakceptowane. Wybieram z szybkiego wybierania numer mamy.

Przykładam słuchawkę do ucha, starając się powstrzymać przed pójściem do Rossa i Rocky’ego.

Trzymajcie się, błagam was, jeszcze chwila…

- Halo, mama? – odzywam się, gdy ustają pojedyncze sygnały.

- Przepraszamy, wybrany numer nie odpowiada, prosimy…

- Kurwa! – Rzucam telefon na ziemię. Jeszcze raz sprawdzam puls u Delly, upewniając się, że jej osłabione serce nadal bije, po czym zrywam się z podłogi i biegnę w stronę toalety.

Przeciągłe wycie Rocky’ego wywołuje gęsią skórkę chyba na całym moim ciele, a krzyk Rossa wcale nie pomaga.

- Otwórzcie te drzwi! – Krzyczę, waląc pięściami w zimny metal.

- Riker?! – Słyszę głos Shora. - Riker, pomóż, proszę… Rocky? Rocky?!

Rozlega się kolejny huk, a krzyk młodszego brata cichnie.

- Ross, otwórz te pieprzone drzwi! – Szarpię za klamkę.

- Co?! Już, ja...

Zamek w końcu ustępuje i drzwi otwierają się na całą szerokość, uderzając o ścianę.

Pierwsze, co widzę, to Rocky leżący na kafelkach w dość niedużym pomieszczeniu. Wydaje się być nieprzytomny. Obok niego klęczy Ross, oddychając ciężko i klepiąc starszego brata po policzku.

- Co wyście zrobili? – Przysiadam z drugiej strony ciała szatyna i patrzę na Rossa. Chłopak kuli się pod moim spojrzeniem.

- Ja… My nie… - Zaczyna się jąkać, nie ustając w próbach ocucenia Rocky’ego. - On… On wziął za dużo, nie powinien… Ma słabą głowę i…

Nie musi kończyć, już wiem, o co chodzi. Nie rozumiem tylko, jak mogłem tego nie dostrzec, bo jestem pewny, że to nie był pierwszy raz.

- Do końca was pogięło?! Ross, ty debilu!

- Tak, wiem! Wiem! Pomóż mi go zabrać, do szpitala, gdziekolwiek… - Ross już prawie płacze, ale widzę jego rozbiegane, przekrwione oczy.

- Ty też brałeś?! – Nie mogę w to uwierzyć. Mój mały braciszek…

- Trochę, ale on więcej – mówi szybko i nieskładnie. – Błagam, pomóż mi go stąd zabrać…

Warczę jedynie w odpowiedzi i wsuwam lewą rękę pod ramię Rocky’ego.

- Bierz go z drugiej strony i wstawaj – syczę tylko i podnoszę się lekko z przysiadu.

Ross, nie przestając kiwać głową, robi to, co kazałem.

#Lowell.

- Czy was do reszty pogięło? – Powtarzam pytanie, przekręcając kluczyk w stacyjce samochodu, a Ross wreszcie zamyka drzwi. Jeszcze raz skinieniem ręki dziękuję księdzu, który użyczył nam wozu, i wycofuję forda z miejsca parkingowego.

- Soo ja poradzę? – mruczy Ross, masując się po skroniach. – Ja nicc...

- Riker?

- Delly? – Obracam się. Rydel przeczesuje włosy palcami i przeciera dłonią przerażająco bladą twarz. Cholera, cholera, cholera...

- Gdzie jedziemy? – pyta, przytulając się do przedniego fotela, na którym siedzę.

- Do szpitala, siedź spokojnie.

Łapię ją za zimną dłoń, którą dotknęła mojego ramienia.

Ciężko było ją, właściwie ich wszystkich ''wrzucić'' na tyły parkingu niezauważonych, ale pomógł nam owy ksiądz, który cholera wie,  co tam robił. Ważne, że nikomu nie wygada. Chyba.

- Ooo… cześć Rocky. – Delly odwraca głowę w stronę młodszego brata. – Czemu śpisz?

Nabuzowany patrzę w lusterko i widzę jego zamknięte oczy i ból wymalowany na twarzy. Mamrocze coś pod nosem, ale na pewno nie jest przytomny.

- Zapnijcie pasy – mówię, wyjeżdżając na główną ulicę.

- Riker, o co…?

- Zapnijcie pasy.

Szybkość jazdy pojawia się w sekundę. Ogarniam wzrokiem całą ulicę, manewrując jednocześnie biegami i sprzęgłem.

Rydel robi, o co prosiłem, opiera się o swoje siedzenie i zamyka oczy.

- Ile to już trwa?

Ross nie zauważa, że mówię do niego. Powstrzymując się od mocniejszego uderzenia, szturcham go w ramie.

- Chooleeraaa, booolli. – Spogląda na mnie coraz bardziej mętnymi oczami. – Coo? Jaaaa niee wiem... Jak tooo... Czszeekaj, lluuty...?

- Od lutego?! – Skręcam w prawo, gdy dostrzegam drogowskaz z informacją o położeniu szpitala. – Jesteście nienormalni?!

- Niee krzyycz… - Ross jęczy i pochyla się do przodu, szarpiąc się za włosy.

- Jak mam nie…?! – Zaciskam dłonie na kierownicy i biorę głęboki wdech. – Ross. Do diaska, Ross, czemu?  Po cholerę wam to było?!

- Nie daw… dawałem rady. Nie potrafiłem... Disney, koncerty... Marano, Boooże... Głowa tak bardzo boliii… Czemu tu jest tak kolorowo? – Spogląda na mnie przerażająco nieprzytomnym wzrokiem.

- Co ma do tego Laura? Zresztą, nieważne. Zawiodłeś mnie, Ross. Wy obaj.

- Odpieprz się, mamusiu! – warczy blondyn i zaraz opiera głowę o dłonie. Jęczy.

- Czy wy zdajecie sobie sprawę z konsekwencji?

- Kon... co?

Klnę pod nosem. Spokojnie.

- Rozumiesz w ogóle, co zrobiliście?!

- Nicc.

Blondyn opiera się o siedzenie i przymyka oczy. Zaczyna głęboko oddychać.

- Tak, oczywiście! Okłamywanie rodziny, wydawanie ogromu pieniędzy, bo przecież te śmiecie na pewno tanie nie były, i przede wszystkim to cholerne ćpanie to przecież normalka! Codzienność! N i c!

- Zamknij ryj! - krzyczy szybko i o dziwo wyraźnie. Nie wiem,  czy to miało mnie uspokoić, ale zadziałało całkowicie odwrotnie.

- Prawda boli?!

- Nic nie rozumiesz!

- A co tu do rozumienia?!

Patrzę szybko w lusterko, orientując się, czy rodzeństwo się nie obudziło. Rydel leniwie uchyla powieki i marszczy czoło.

- Gdzie my... - Rozgląda się, ale widocznie świadomość do niej wraca. - A Ryland?

Rzeczywiście. Poszedł szukać tych debili na zewnątrz i nikt nie zdążył go poinformować, że dawno się znaleźli. Rodziców zresztą też. I Ratliffa.

- To było jedyne wyjście, ucieczka! - Ross macha nerwowo rękami. Ignoruję go.

- Wszystko jest dobrze - uspakajam siostrę.

Wyciągam z kieszeni telefon i, patrząc co dwie sekundy na jezdnię, wpisuję hasło. W rogu ekranu dostrzegam dość pokaźną rysę, która pojawiła się pewnie w wyniku uderzenia. Wybieram numer Rylanda i przykładam telefon do ucha.

- Z a w s z e  jest jakieś wyjście, Ross - mówię, czekając na połączenie.

- Nie, nic rozumiesz, nikt nie rozumie - śmieje się gorzko. To nie jest już ta sama osoba, która parę lat temu wpadła do domu z ogromną radością na twarzy, bo dostała pierwszą, grubszą rolę w serialu. Już dawno nie widziałem tego uśmiechu. - Zatrzymaj się.

- Co? Nie - odpowiadam natychmiast. Słyszę pierwszy sygnał.

- Riker, zatrzymaj się.

- Nie!

Drugi sygnał.

- Tak! - krzyczy.

- Nie i ogarnij się!

Szturcham go ramieniem żeby się uciszył, nie chcę znowu budzić reszty. On odbiera to inaczej.

- Wypuść mnie! Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego! - Oddaje mi mocniej i trąca kierownicę.

Trzeci sygnał. Przyciskam barkiem telefon do ucha, przekrzywiając głowę. Wbijam paznokcie w tapicerkę biednej kierownicy i łapię ją mocno obiema dłońmi. Uderzam brata łokciem w celu odsunięcia go od siebie; tracę widoczność drogi.

Czwarty sygnał.

- Halo?

- Ryland...

Tylko to zdążam wypowiedzieć. Ross całym swoim ciałem spycha mnie na lewo. Pod wpływem impulsu puszczam kierownicę, kiedy brat kładzie się na mnie, tracąc równowagę. Auto wiruje i z zawrotną prędkością pcha się do przodu.

Krzyki.

Przerażenie.

Gorączkowo szukam wyjścia z sytuacji, sam zresztą krzycząc.

Do czego służy to koło ze znaczkiem Forda na środku? Halo, co się dzieje? Zapominam ile to jest dwa plus dwa.

W jednej chwili słyszę i czuję dwie rzeczy - w połowie ledwo zaczętego zdania głos Rylanda przerywa kolejny krzyk i głuche, mocne uderzenie samochodu.

- Cześć, braciszku. - Zaglądam przez szklany inkubator.

- Ma na imię Ryland - szepcze mama, pochylając się nad moim uchem.

- Wiem. - Kiwam głową, nie odwracając głowy od nowego członka naszej rodziny. - Ryland, jesteś najmłodszy. Będę miał na ciebie oko, twoi bracia potrafią nieźle rozrabiać.

- A ty to może nie? - śmieje się mama, targając mi włosy.

- Ja? Ja jestem najstarszy. Muszę być doroślejszy, co nie?

No cóż.
Blog wchodzi na swoje destrukcyjne tory, o których mówiłyśmy już na początku. :')
Raff z tej strony, pozdrawiam Was znad pracy o barwnikach w roślinach with Ania. Za jakie grzechy.
Jak już widać - rozkręcamy naszą fabułę na wszystkich członków R5, nie tylko Dell, która przez prolog wydawała Wam się jedynym obiektem, jaki będziemy w tym blogu katować, a inni będą na nią patrzeć. Czy to nie byłoby za proste jak na progi Spaffy?
Swoją drogą, bardzo lubię ten rozdział, pracowałyśmy nad nim trochę dłużej niż zwykle.
Dziękujemy wszystkim za wsparcie i za komentarze, na które wciąż czekamy! Tak wielki odzew pojawił się pod prologiem, a rozdziały cieszą się znacznie mniejszą popularnością. Jedni wychodzą, bo Laury nie ma, inni - bo Laura jest... Temat Raury jest już wyjaśniony, więc nie będę się wypowiadać.
Moja blokada w pisaniu trwa nieprzerwanie od listopada, więc nie spodziewam się jakiegoś nagłego napadu weny. Próbowałam już wszystkiego, każdych możliwych sposobów. Nic nie potrafię napisać.
Miłego tygodnia, moje herbatniczki! Ania, szmata, ferie zaczyna. Tak bardzo ból.
By cię tak śnieg zasypał, Lovely. D:
Do następnego,
Raffy.


Śnieg mnie nie zasypie :c
Anyway. Asklphbsiwbdonx. Co za frajerowate R5ers pieprzyły, że nowe "Let's not be alone" niczym się nie różni od hakerskiej wersji?! No które?! Zabiję. Raff i Ania faza na LNBA. <33
Anyway. (Faza Ani na "anyway".) Kilka spraw. Co do komentarzy itp, podpisuję się pod notką Raff. Co do rozdziału piątego... Sometimes things just fall apart, don't they? Witamy na blogu Spaffy. Rozpoczynamy rozgrzewkę, jak dotąd zwiedzaliśmy tylko szatnię. Rydel? Sama Rydel? To nie w naszym stylu. C: Prawda, że rozdział ten był mocno poprawiany. Efekt końcowy przed Wami.
Tak, tak. Ania ma ferie. Weekend 14-15 lutego spędziła na rysowaniu, czego efekty macie tutaj: [Klikaj. Rajt nał. I lajkuj.]. Tak, fazę na Nejfa też mam. I na R5. Czekam na koncerty i albumy obu tych zacnych artystów. *-*
Mika, czyń honory.
Wasza Sparrow, która zaraz weźmie się za R28.