6. ''No good way do this to end.''

~ 17 ~

Ratliff

#28 września, Lowell.
Szpital.

Chaos.
Wbiegamy do szpitala kilka minut przed północą. Do końca życia zapamiętam cholerną dwudziestą trzecią pięćdziesiąt cztery.
Stormie płacze, Mark wariuje. Chcę przekrzyczeć tą anarchię, ale nikt mnie nie słyszy. Biegnę do pierwszej pielęgniarki i, olewając jakiekolwiek zasady, szarpię ją za ramię. Wydzieram się, gdzie oni są, co się z nimi dzieje, ale ona niewzruszona odsyła mnie do recepcji, każąc mi zachować spokój, i szybkim krokiem odchodzi.
W dupę wsadź sobie swój spokój.
Obejmujący Stormie Mark podchodzi do kobiety za wielkim biurkiem.
- Może mi pani powiedzieć co się dzieję z piątką nastolatków? Nazwisko Lynch. Mieli wypadek, podobno przywieziono ich tutaj - mówi. Jego głos, podobnie jak całe ciało, drży.
- Informacji udzielam tylko rodzinie. Mogę prosić o dowód tożsamości?
- Moi przyjaciele właśnie walczą o życie, a pani, kurwa, prosi o jakieś zasrane dowody?! - krzyczę coraz głośniej. Uderzam otwartą dłonią o blat, ale to wcale nie przynosi ulgi.
- Procedury - syczy z jadem w głosie.
Zaciskam pięści wbijając sobie paznokcie w skórę. Zabiję ją zaraz.

Pan Lynch z zamachem kładzie na stół dowód osobisty. Kobieta rzuca tylko okiem na główne dane i odsuwa go dłonią. Wpatruje się w ekran komputera, wpisując coś na klawiaturze.
- Ross i Rocky Lynch odesłani na oddział odwykowy, stan stabilny. Rydel silnie osłabiona, wymiotuje krwią. Pan Riker silnie poobijany, żadnych wewnętrznych urazów. Ryland został potrącony, uszkodzona czaszka i fragment kręgosłupa, walczą o niego na OIOM-ie.
Wszystko cichnie. Nagle, jakby ktoś w ułamku sekundy wyłączył system. Szmery, krzyki, szepty, dziwne odgłosy.
Dźwięk rozbijanego szkła i szloch.
Mój świat się wali.
Odwyk, jaki odwyk? Krew? Potrącenie? Jakim cudem, przecież...
- Proszę iść pod salę numer dwadzieścia pięć.


- Damy radę, słyszysz? Damy radę.
W tej sytuacji ''damy radę'' jest zdecydowanie lepsze niż ''wszystko będzie dobrze''. Sam chciałbym wierzyć, że rzeczywiście będzie d o b r z e.
- Tak - szepcze Delly, przymykając oczy z wycieńczenia. Długie rzęsy zatrzymują się na skórze policzka. Łapię jej dłoń i delikatnie gładzę jej grzbiet kciukiem. W prawym kąciku ust widnieje trochę zaschniętej krwi, więc ścieram ją palcem. Mruczy coś niewyraźnie i niespokojnie porusza głową.
Po zobaczeniu na korytarzu poobijanego i roztrzęsionego Rikera, zrozumiałem - nic nie będzie od teraz proste. Wszystko zaczęło się zmieniać już od początku wakacji, tego miałem świadomość. Ale to, do czego posunęli się Rocky i Ross?
Nieodpowiedzialni gówniarze.
Patrzę na twarz Rydel i odgarniam mokre włosy z jej spoconego czoła. Śpi. Przykładam do ust jej dłoń i delikatnie całuję.
Na małym stoliku po prawej nagle podświetla się ekran mojego telefonu. ''Zaraz jedziemy do hotelu. Zabierasz się z nami?'' - widnieje wiadomość od Marka. Spoglądam na godzinę, jest przed drugą w nocy. Normalnie śniłbym właśnie o niestworzonych rzeczach. Wysyłam twierdzącą odpowiedź i chowam komórkę do kieszeni. Szarpię za zasłony wielkich okien i podchodzę do drzwi.

Odwracam się jeszcze na chwilę.

Uwierzę dla ciebie, Malutka. Będzie dobrze, zobaczysz.

Riker

#28 września, Lowell.
Szpital.

"Pełno ludzi pyta mnie
Czy boję się śmierci.
O tak, boję się śmierci.
Nie chcę jeszcze umierać."
Eminem, Still Don't Give A F*ck

Krzyki, śmiechy, piski, westchnienia ulgi, szepty, trzaski, jęki... Setki dźwięków próbuje się wedrzeć do mojej głowy, jednak ja ciasno otulam się swoimi pustymi myślami, nie dopuszczając do siebie bodźców zewnętrznych. Jedyne, co czuję, to zimne kafelki, na których siedzę, i zimna ściana, o którą się opieram.

Nagle wszystko staje się takie zimne. Szorstkie. Nieprzyjemne. Nawet mój oddech wydaje się zamarzać.

Kilka ładnych lat robiłem, co się dało, żeby wybić siebie i rodzinę z szablonu życia codziennego. Kilka ładnych lat kładłem się do łóżka późnym wieczorem, wykończony dniem przepełnionym zajęciami. Kilka ładnych lat stawiałem problemy rodzeństwa ponad swoje, bo uważałem, że jeśli pomagam im, to pomagam i sobie. Kilka ładnych lat miałem nadzieję, że dam radę.

Nadzieja. Najgorszy typ nadziei to ten, gdy już nie wiadomo, po co ją jeszcze trzymasz. Ja swoją zaczynam puszczać.

Wpatruję się w białą ścianę na przeciwko mnie, jakbym patrzył w lustro. Tak właśnie się czuję - jak ogołocony z kolorów mur, od którego wszystko się odbija, na którym ostrzejsze przedmioty zostawiają bolesne rysy, do którego wyburzenia wystarczy jedno celne uderzenie. Różnica polega na tym, że mój mur się roztrzaskuje. Wręcz słyszę uderzenia spadających na ziemię kolejnych cegieł, każda z nich rozpada się na tysiące kawałeczków.

Ross, Rocky... Po Rossie mógłbym... Rossa mógłbym podejrzewać o to całe ćpanie, jest młodszy. Ale Rocky? On zapewne wiedział o tym od początku. Powinien był zachować się dojrzalej.

Jednak nie wiem, który z nich zaczął i nie dowiem się, dopóki nie wpuszczą mnie do ich sali w oddziale odwykowym.

A Rydel?

Mechanicznym odruchem podnoszę się z podłogi.

Czy mogę powiedzieć "a nie mówiłem"?

Ruszam wzdłuż nieznanego mi szpitalnego korytarza, mijają mnie kolejni ludzie. Głowę mam spuszczoną, nie widzę ich twarzy, nie wiem, który to pacjent, a który odwiedzający. Ja jestem pacjentem. Cholera, chcę być odwiedzającym. Co ja pieprzę? W ogóle nie chcę tu być.

Kiedy byłem mały, szpital kojarzył mi się z babcinymi ciastami przynoszonymi przez nią na pocieszenie w chorobie. Kojarzył mi się z kawałami, które opowiadał tata, żeby nie było mi, nam smutno. Z pokrzepiającym, szerokim uśmiechem mamy. Z przytulaniem, bo od tego ma się rodzeństwo.

Z Rylandem, który z racji wieku niezbyt ogarniał sytuację, ale zawsze chodził uśmiechnięty.

Z Rossem, który siedział na krześle przy szafce, kreśląc na kartce czy serwetce  kolejne linie ołówkiem, kredką lub długopisem, żeby potem móc się pochwalić wesołym, starannie wykonanym obrazkiem, mającym poprawić humor.

Z Rocky'm, który zawsze wskakiwał na łóżko chorego i zgadywał, ile jeszcze dni owy chory musi tu siedzieć, bo tak mu nudno, gdy brakuje jednego z członków rodziny.

Z Rydel, która śpiewała dziecięce piosenki, proste i zabawne, stukając pałeczkami w cymbałki.

Niespodziewanie korytarz się kończy, a ja zatrzymuję się dwa centymetry od drzwi. Zaglądam przez jedną z dwóch szybek umieszczonych w białym drewnie. Balkon?

Rozglądam się wokół, ale nikt nie zwraca na mnie uwagi, więc naciskam na chłodną, metalową klamkę i pcham za nią do przodu. Stawiam pierwsze kroki na betonowej posadzce i zamykam za sobą drzwi, czując pierwsze podmuchy wiatru. Opatrunek zakrywający cały mój policzek drga.

Balkon ma powierzchnię nie większą niż pięć metrów kwadratowych, kształtem przypomina kwadrat i otoczony jest solidną, kamienną lub betonową barierką. W obu kątach znajdują się metalowe krzesła, ustawione przodem do stojącego na środku, tuż pod 'ogrodzeniem', masywnego stolika.

Słyszałem kiedyś, że życie nie daje nam tego, czego chcemy, ale to, co dla nas ma. Jeżeli więc życie ma mi do zaoferowania już tylko ból i straty, to nie zamierzam chcieć niczego więcej, bo i po co się wysilać?

Zwinnym, prostym ruchem  pozbawionym chęci wskakuję na stolik. Piękno miasta przykrytego bezproblemową kołdrą nocy zapiera dech w piersiach.

Czasem jednak człowiek sam nie wie, czego ma się spodziewać od życia. Czego chcieć. Ja też już nie wiem. Czy mam jeszcze jakiś pomysł na życzenia? Czy może jednak mój limit się wyczerpał?

Stawiam jedną stopę na szeroką, betonową barierkę.

Pomyśl życzenie, Riker.

Unoszę się i, utrzymując równowagę, dostawiam drugą stopę.

Czego chcesz, Riker? No już, pomyśl to pieprzone życzenie.

Na niebie chmury gwiazd, jedna jaśniejsza od drugiej. Żadna nie spada.

Wiem. Być spadającą gwiazdą. Być spadającą gwiazdą, która nie dotarła jeszcze nawet do połowy drogi na nieboskłony. Być spadającą gwiazdą, spełnić czyjeś życzenie.

Zamykam oczy.

Pukanie w drzwi. Krzyk. Ratliff?

- Riker! Riker, ty skończony idioto! Złaź stamtąd!

Ratliff, daj spokój, co ty bredzisz? Gwiazdy nie schodzą, gwiazdy spadają.

Stawiam pierwszy krok w pustą przestrzeń, zimne powietrze. Drugi stawia się sam.

- Riker!

Hej, Rat. Nie chciałem takiego zakończenia. Ryland też.

Chciałem żyć, pamiętasz?

UWAGA: BONUS

ROZDZIAŁ SZÓSTY W ROZPISCE:

- ROZDZIAŁ PO WYPADKU-

Ryland do szpitala, Rocky i Ross na odział, Rydel wymiotuje krwią. Rat do niej idzie, Rik ma spacer, DUP DEPRECHA, DUP SPOJRZENIE, DUP BALKONIK I JEDNO WIELKIE MAJ HART ŁIJ GOŁ OOOON EEENNND OOOOOONNNN.
Wali w dół, Stormie krzyczy, co się dzieje nie wie nikt, bo Riker drze ryja A BYLIW AJ KEN FLAAAAJ
CUT!
Następny rozdział c:

P.S. Tak. Tak, inne rosspiski rozdziałów wyglądają podobnie. Serio.